Hoofdstuk 17

  Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij.  

--

  Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering?  

--

  Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde.  

--

  Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen.  

--

  Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten.  

--

  Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.  

--

  Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw.  

--

  De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken;  

--

  En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen.  

--

  Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze.  

--

  Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten.  

--

  Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis.  

--

  Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden.  

--

  Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!  

--

  Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen?  

--

  Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal. Job 18  

--